मङ्गलबार १ बैशाख, २०७२

विनोद दासलाई केकीको पत्र
मैले १०‌+२ हिमालयन ह्वाइट हाउस कलेजबाट उत्तीर्ण गरेकी हुँ। म सो कलेजमा पढ्दै गर्दा हालका नेपाली राष्ट्रिय क्रिकेट टिमका कप्तान पारस खड्का र सक्रिय खेल जीवनबाट भर्खरै संन्यास लिनुभएका पूर्वराष्ट्रिय कप्तान विनोद दास हाम्रै कलेजमा सिनियर हुनुहुन्थ्यो। विनोद दाइको त्यही समयमा नै छुट्टै स्टारडम थियो। क्यान्टिनमा उहाँ कहिलेकाहीँ देखिनुहुँदा हामी साथीहरु ‘विनोद दास' भन्दै कानेखुसी गर्थ्यौँ।


क्रिकेटप्रति मेरो व्यक्तिगत लगाव बढ्नुमा विनोद दास र पारस खड्का दाइहरु नै महत्वपूर्ण कारक हुन्। उहाँहरुले नेपाली क्रिकेटलाई दिनुभएको योगदान र नेपाली राष्ट्रिय क्रिकेट टिमले अन्तर्राष्ट्रिय स्तरमा प्राप्त गरेका सफलता नै प्रमुख कारण हुन्। मैले विराट कोहली, ए बी डिभिलियर्स वा सेन वाट्सनलाई चिन्नुभन्दा अघि विनोद दासलाई चिनेकी हुँ। मेरा लागि क्रिकेटको पहिलो हिरो विनोद दाइ नै हुनुहुन्छ। उहाँले नेपाल र नेपाली राष्ट्रिय क्रिकेट टिमलाई पुर्‍याउनुभएको अतुलनीय योगदानको मूल्यांकन हुनेछ भन्ने आशा लिएकी छु।

कलैयामा जन्मिएर त्यहीँबाट क्रिकेट खेल्न सुरु गर्नुभएका विनोद दाइले हिजो डेढ दशक लामो खेल जीवनबाट संन्यास लिँदै गर्दा, सोसियल मिडियामा भने कलैयामा नै भएको प्रहरी दमनको भिडियो युट्युबमा हेरेकी थिएँ। असमञ्जसमा परेँ, एकैछिन उकुसमुकुस भएँ। यो पहिलो वा एकमात्र घटना पनि होइन। त्यस किसिमको बर्बरता अरु कुनै विकसित राष्ट्रमा भएको हुँदो हो भने उक्त घटना राष्ट्रिय मुद्दा बन्थ्यो होला। म एकलौटी आरोप लगाउन चाहन्न। पक्कै पनि उक्त घटनाका विविध पाटा होलान् तर के त्यस किसिमको घटना हुँदा देश र समाजले कुनै प्रतिक्रिया देखाउनुपर्दैन र? मधेसमाथि हुने विभेदमा के हामी सधैँ मौन नै बस्ने हो? विनोद दाइको बुबाले हिजो टियु मैदानमा भावविह्वल भएर आँखाका किनाराहरुबाट आँसु पुछ्दै गर्दा, विनोद दाइले प्राप्त गर्नुभएका उपलब्धिको सम्झना गरेर कलैया र मधेसका कति बुबाहरुले आफ्नो छोरा वा छोरीका निम्ति ब्याट किनिदिए होलान्, एकदिन आफ्नो सन्तान यो राष्ट्रका लागि खेल्नेछन् भन्ने सपना बुनेर। के ती सपना सामाजिक विभेदको छायाँमा हराएर जाने त होइनन्? मलाई डर लागिरहेको छ।


कुरा मधेसको मात्र होइन होला। मेरो डर, हाम्रो समाजको तह–तहमा र पत्र–पत्रमा जरा गाडेका यिनै विभेदहरुको परिणति होला। कलाकारका रूपमा मैले यस्तो विभेद सहनु, भोग्नु वा देख्नुपरेको छैन। वीरगञ्जका अग्रवाल, रौतहटका ठाकुर, सर्लाहीका यादव, बर्दियाका चौधरी, जनकपुरका मिश्र सबैले चलचित्र क्षेत्रकी अभिनेत्रीका रूपमा माया नै गरेका छन्। वर्गीय, जातीय, क्षेत्रीय र भौगोलिक विभेद व्याप्त छ। म राजनीतिको जानकार व्यक्ति होइन। राजनीतिक तहमा यी समस्याका समाधान कसरी हुने हो वा कसरी हुनुपर्ने हो मलाई राम्ररी थाहा पनि छैन। तर मानवीय दृष्टिले हेर्दा कमसेकम यतिचाहिँ पक्कै पनि भन्न सक्छु कि हामीले परस्परमा गर्ने व्यवहार अर्को व्यक्तिको छालाको रंग, उसको भाषा, जात वा आर्थिक हैसियतबाट निर्दिष्ट हुनुहुँदैन। विभेदको अन्त्य र परिवर्तनको सुरुवात कमसेकम यिनै मानवीय संवेदनाका चेतना र हृदयको उदारताले हुनुपर्छ। पारस्परिक सम्मान र सद्भावले हुनुपर्छ। धेरै विनोद दासहरु जन्मनुपर्छ र सायद त्योभन्दा बढी आफ्नो श्रम र सीपले पाउन सक्ने साना ठूला सबै उपलब्धिमा रमाउने र सम्मानित हुने वातावरण यो देशमा सबै नागरिकका लागि बन्नुपर्छ।

पुनः क्रिकेटनेपालको प्रतिनिधित्व गर्दै विदेशी टिमविरुद्ध बलिङ गर्न टियु मैदानको चोभार इन्डबाट दौडिँदै गरेका विनोद दासको सम्झना गर्नूस्। उनको लम्कँदै गरेका हरेक पाइला पाइलामा चन्द्र सूर्य झण्डा फर्फराउँदै हजारौँ हामी ‘नेपाल', ‘नेपाल' भनेर चिच्याइरहेका थियौँ। त्यो पल त्यो समयमा, उहाँको ऊर्जा हाम्रै ऊर्जा थियो। जोशले उम्लिरहेको उनको रगतको रंग हाम्रै जस्तो थियो, हाम्रै उत्तेजनाका रगतका रंगहरुमा मिसिएको थियो। उहाँका पसिनाका नदी हाम्रै जस्तै निलो थियो, यही भूमिमा पोखिएको थियो। के दौडिरहेको विनोद दासको दृश्य कल्पना गर्नुभयो? के मैले माथि सोधेको प्रश्न आफैँलाई सोध्नुभयो? सोध्नूस् है! बेला भइसकेको छ, शायद ढिलै पो भयो कि?

र, अन्त्यमा
विनोद दाइ, तपाईँका उपलब्धि चिरायु रहून्। तपाईंले भविष्यमा यो राष्ट्रलाई दिन सक्ने थप योगदानका निम्ति अग्रिम धन्यवाद र बाँकी जीवनको सफलताको शुभकामना!

१ वैशाख, काठमाडौं ।

नयाँ वर्ष २०७२ को पहिलो दिन शुभकामना आदानप्रदान गर्दै हर्ष उल्लासका साथ नयाँ वर्ष मनाइएको छ । नयाँ वर्षमा शुभकामना भरिएका सन्देश र स्टाटस लेख्नमै व्यस्त देखिन्छन् युवायुवतिहरु । शुभकामनाको लागि अहिले सामाजिक सञ्जाल र मोबाइल बढी लोकप्रिय भएका छन ।

नयाँ वर्षको अवसरमा ठमेलका सडकमा नेपाली युवायुवति तथा विदेशीहरु पनि शुभकामना आदानप्रदानमा ब्यस्त देखिन्छन् ।

यसैबीच नयाँ वर्षको पूर्वसन्ध्यामा ठमेलमा पर्यटन विकास परिषद्ले आयोजना गरेको महोत्सवमा चर्चित कलाकारले विविध साङ्गीतिक कार्यक्रम प्रस्तुत गरेका थिए ।


महोत्सवको संस्कृति, पर्यटन तथा नागरिक उड्डयन मन्त्रालयका सचिव सुरेशमान श्रेष्ठले उद्घाटन गर्दै मुलुकको पर्यटन प्रवद्र्धनमा यस्ता गतिविधि फलदायी हुने बताए ।

उनले प्रमुख ठमेलको पर्यटन प्रवद्र्धनलाई थप प्रभावकारी बनाउन मन्त्रालयले सक्दो सहयोग गर्ने भन्दै यसका लागि गुरुयोजनाका साथ अघि बढ्नुपर्नेमा जोड दिए ।

कार्यक्रममा आन्तरिक राजस्व विभागका महानिर्देशक चूडामणि शर्मा, पर्यटन महायज्ञका संयोजक दीपक महत, संयुक्त पर्यटन समन्वय समिति (जेटिसीसी) का संयोजक डिबी लिम्बुलगायतले ऐतिहासिक पर्यटकीय क्षेत्र ठमेलको विकासका लागि सबै एकजुट हुनुपर्ने बताए ।

त्रिदेवीमार्गमा आयोजना गरिएको महोत्सवमा सयौँ युवायुवती झुम्मिएका छन् । ठमेलसहित दरबारमार्गलगायतका पर्यटकीय क्षेत्र तथा विभिन्न पार्टी प्यालेस, डान्स बार र रेष्टुरामा पारिवारिक जमघट र जोडीहरुको घुइँचो लागेको छ ।

१ वैशाख, जनकपुरधाम ।

वर्षको एक दिन मात्र फुल्ने फूल ! सुन्दा अचम्भ लाग्छ तर यो सत्य हो । पूर्व–पश्चिम राजमार्ग खण्डअन्तर्गत सिरहाको पडारिया चोकदेखि दक्षिणमा रहेको ऐतिहासिक तथा प्राचीन राजा फूलबारीमा यस्तै फूल देख्न पाइन्छ ।

सलहेस फूलबारीको नाामले प्रसिद्ध रहेको सो ऐतिहासिक फूलबारीमा प्रत्येक नयाँ वर्ष वैशाखको पहिलो दिन त्यहाँ रहेको हारमको रुखमा एकाबिहानै सुनाखरी आकारको फूल फुल्छ र साँझ पख मौलाएर जान्छ ।

सो रुख फूलबारीको मध्यभागमा रहेको राजा सलहेसको गहबर (मन्दिर) सँगै टाँसिएको सो रुखमा वर्षको एकदिन एकाबिहानै फूल फुल्नु र साँझपख मौलाएर जानु आजसम्म रहस्यनै बनेको छ ।

माला आकारको सेतो फूलको थुङ्गा जस्तो देखिन्छ र साँझपख मौलाएर जानु खोजकर्ताका लागि अनौठो र रोचक विषय भएको छ । ती रुख के का हुन् कसरी यतिका वर्षसम्म बाँचिरहेका छन् भन्ने खोजको विषय हो । वनस्पतिविद्हरूका अनुसार छैटौँ÷सातौँ शताब्दीदेखि जस्ताको त्यस्तै रहेको यो रुख र अचम्मको फूलबारे कुनै ठोस जानकारी प्राप्त हुन सकेको छैन ।

राजा सलहेस को थिए, कसरी एउटा दुसाद (दलित) जातिका व्यक्ति राजा भए र राजा सलहेसको जीवनगाथासँगै सलहेस फूलबारी र वर्षको एक पटकमात्र फुल्ने फूलका बारेमा पनि एउटा रोचक तथा सत्य घटना रहेको छ ।

छैटौँ÷साताँै शताब्दीतिर त्यस बेला मिथिला भूमिको गढ महिसोथा भन्ने ठाउँमा थियो । त्यो ठाउँ अहिले सिरहा नगरपालिकामा पर्दछ । त्यसबेला त्यहाँका सामन्त, जमिन्दार, भैरव, भूपाल, सोनम र मन्दोदरीको कोखबाट एउटा इन्द्रस्वरुप वीरबालक जयवद्र्धन (सलहेस) को जन्म भएको थियो । सानैदेखि सौर्यवान प्रखर वुद्धिमान धनी र शौर्यशाली थिए सलहेस ।

सलहेसको समय कृषि र पशुपालनको प्रारम्भिक युग थियो । त्यसबेला उत्तरमा किराँत प्रदेश तिब्बत र भुटानतिरबाट आर्यवर्तमा अन्नबाली पशु लुटेर लान बारम्बार आक्रमण हुने गर्दथ्यो । बारम्बार हुने भोट र किराँतको आक्रमणलाई रोक्न सलहेसका बुबा भूपाल सोमदेव तरेगना गढ (हालको लहान बजारभन्दा चार किलोमिटर उत्तर तर्फ) का राजा हिन्दुपति शम्सेर भण्डारीलाई सघाउन गए ।

भोट र किराँतसँग भएको युद्धमा भूपाल सोमनदेव सहादत प्राप्त गरेपछि जेठो छोराको हैसियतले सलहेस महिसोथा गढको गदपति बने । सलहेस गढपति भएपछि कोसीदेखि पश्चिम गण्डकीसम्म उत्तर हिमालयका पदम प्रदेश र दक्षिण गङ्गासागरसम्म आफ्नो शैन्य सङ्गठनलाई सुसङ्गठित पारेका थिए ।

पकडियागढीकी राजकुमारी चन्द्रावतीको नौलखा हार चोरी प्रकरणमा सलहेस समातिएपछि मालिनी भन्ने सुन्दरीले सहयोग गर्दा सलहेस र मालिनीबीच प्रेम भएको भन्ने किम्वदन्ती रहिआएको छ ।

राजा सलहेस दलितमध्ये दुसाध जातिका भएकाले आज पनि जहाँ–जहाँ दुसाध जातिका मानिस बस्छन् त्यहाँ सलहेसको गहवर बनाई देउताको रुपमा पूजा गर्ने परम्परा रहिआएको छ ।

लहान नगरपालिकादेखि चार किलोमिटर पश्चिम दक्षिणमा १२ बिगाहा क्षेत्रफलमा फैलिएको धार्मिक फूलबारीमा हारनको रुखमा वैशाख १ गतेका दिन मात्र सोनाखरी फूलमाला देखा पर्छन् र दिन ढल्दै जाँदा उक्त माला विस्तारै मौलाउँदै जान्छन् । अचम्भको उक्त फूल हेर्न भारतबाट समेत असङ्ख्य श्रद्धालु आउने र मेला भर्ने गर्दछन् ।

किम्वदन्तीअनुसार प्रत्येक वर्ष वैशाखको पहिलो दिन मालिनी राजा सलहेसको प्रतिक्षामा फूलमाला लिएर उक्त रुखमा प्रकट हुन्छिन् । साँचो मनले जसले भाकल गर्छ उसको मनोकामना पूरा हुने जन विश्वास छ । मेलाको दिन दर्जनौं युवायुवतीको जोडी आएर ती फूललाई साक्षी मानी प्रेम विवाह गर्ने गर्छन् ।

सिरहा जिल्लाभित्र राजा सलहेसको गाथासँग जोडिएको धार्मिकस्थलको खोजी गरी सरकारले सो संरक्षण गर्नसके राष्ट्रिय तथा अन्तर्राष्ट्रियस्तरमा नेपाललाई चिनाउन सक्ने प्रेस काउन्सिल नेपालका सदस्य चन्द्रदेव कामती भन्नुहुन्छ ।

यो मात्र एउटा यस्तो देउता हो जसलाई सबै समुदायका मान्छेले पुज्ने गर्छन् । राजा सलहेसको गथालाई जीवन्तता दिन अहिले पनि गाउँ–गाउँमा गीत र महराइमार्फत सलहेस गाथा गाउने परम्परा जीवितै रहेको छ ।

आफ्ना समयमा पराकर्मकै बलमा नागरिकलाई सुशासनको प्रत्याभूति गराउने लोक देउवा सलहेसको जीवन गाथासँग जोडिएको धार्मिक तथा ऐतिहासिकस्थल सलहेस फूलबारी, मानिकद, पकरिया गढ, पतारी पोखरीको विकासमा सरकारले ध्यान दिनसके यसले स्वदेशी तथा विदेशी पर्यटक आकर्षित हुनुको साथै ग्रामीण अर्थतन्त्रको विकासमा थप टेवा पुग्ने देखिन्छ ।

उनी मिथिलाका यस्ता गौरवशाली ऐतिहास बोकेका धरोहरको संरक्षण सम्बद्र्धन र विकास गर्न सरकारले अग्रसरता देखाउनुपर्ने बताउँछन् ।

राष्ट्रिय गौरवको रुपमा रहेको यस्तो अनौठो फूलको सरकारीस्तरमा प्रचारप्रसार गर्नसके यसले अन्तर्राष्ट्रियस्तरमा नेपालको धार्मिक पहिचान बनाउन सक्नेमा कोसेढुङ्गा सावित हुने डेली एक्सप्रेस दैनिक जनकपुरका कार्यकारी सम्पादक सञ्जीवकुमार झा बताउछन् ।

बिहानीपख फुल्ने र साँझपख मौलाएर जाने यस्तो अनौठो फूलको वैज्ञानिक अनुसन्धान हुनुपर्ने कार्यकारी सम्पादक झा ले बताए

१ वैशाख, उदयपुर ।

उदयपुर जिल्लाको कटारी नगरपालिका–१० स्थित शुक्ला बस्ने २२ वर्षीया मञ्जु खत्रीलाई अवैध गर्भबाट शिशु जन्माई हत्या गरेको अभियोगमा इलाका प्रहरी कार्यालय कटारीले पक्राउ गरेको छ ।

चैत २७ गते कटारीस्थित शुक्लाको जङ्गल क्षेत्रमा एक सालनालसहितको सात महिना जतिको शिशु माटोमा पुरिएको अवस्थामा मृत फेला परेको थियो ।

बेवारिसे अवस्थामा माटोमा गाडिएको मृत शिशुका बारेमा कसले शिशुलाई गाडेको हो भनेर अध्ययन गर्ने क्रममा प्रहरीले मञ्जुलाई २९ गते पक्राउ गरेर अनुसन्धान गर्दा सो शिशु मञ्जुको नै भएको पुष्टि हुन आएको इलाका प्रहरी कार्यालय कटारीले जनाएको छ ।

मञ्जुको श्रीमान वैदेशिक रोजागारीका क्रममा विदेशमा रहेको र उनले परपुरुषसँग शारीरिक सम्पर्क गर्दा अवैध गर्भ बस्न गई सात महिनाको गर्भको शिशुलाई औषधि प्रयोग गरेर जन्माई मारेर गाडेको अनुसन्धानपछि खुल्न आएको इलाका प्रहरी कार्यालय कटारीका प्रमुख प्रहरी नायब उपरीक्षक सरोज पौडेलले बताए ।

काठमाडौं । चर्चित एसिड काण्डका दोषी जीवन वि. क. ले महानरीय प्रहरी परिसर हनुमानढोकाको हिरासतभित्रैबाट दुईवटा पत्र लेखेका छन् । खबरडबलीले प्राप्त गरेका दुई पत्रमध्ये एउटामा चैत १५ को मिति उल्लेख छ भने त्यसको दुईदिन पछि अर्को पत्र लेखेका छन् । पत्रमा कसैलाई सम्बोधन गरिएको छैन । तर, भाषा पत्र लेखिएजस्तै छ ।
प्रस्तुत छ, उनले लेखेका दुई पत्र जस्ताको तस्तै:



पहिलो पत्र
जब हामी मिति २०६९–२–२२ गते झोँछे अर्थात संगिताहरु बसेको कोठामा आइपुग्यौँ त्यसपछि हाम्रो चिनजान सुरु भयो भेटेको ५–७ दिनपछि नै हामी नजिकियौँ अनि संगिताकी आमा चमेली मगरले मलाई संगितालाई ट्युसन पढाउन अनुरोध गरिन् त्यसपछि मैले संगितालाई गणित, अंग्रेजी, विज्ञान आदि विषयहरु निःशुल्क पढाउन थालेँ । एक महिनापछि हामी बिच माया गाढा हुँदै गयो । हामी सँगै खाने, सँगै बस्ने, संगिता र म एक अर्काप्रति धेरै माया गर्ने भयौँ । हामीबिच शारिरिक सम्पर्कबाहेक अरु सबै भयो । ६–७ महिना पछि मेरो जात दलित भनेर थाहा पाएपछि संगितालगायत उसको परिवारले मलाई कामी दमाई भनेर हेप्ने जिस्काउने अनि अभद्र व्यवहारसमेत गरे । त्यहि पनि संगिता र मेरो प्रेमसम्बन्ध गोप्य रुपले अगाडि बढिरह्यो । जुनदिन संगिता र उसको परिवारले मेरो जातको बारेमा थाहा पाए, त्यहिबेलादेखि हाम्रो प्रेममा तुसारापात भयो ।

२०७०–७–१२ गते राती मलाई कुटियो, ज्यान मार्ने धम्की दिइयो र प्रहरीलाई खबर गरेँ तर प्रहरीले जर्बजस्ती मुद्दा मिलायो र जातिको कुरा गरेन । चमेली आन्टीको प्रेमीले मलाई बाहिरै मार्छु भन्यो । म पिडितलाई प्रहरीले पनि न्याय नदिएकाले र समाजले जातीय भेदभाव गरेकाले मैले आवेगमा आएर बदला लिएको हुँ । मैले संगितालाई मार्न होइन, उसको घमण्ड तोड्न मात्र यस्तो गरेको हुँ तर यसले ठूलो रुप लियो । मैले जिन्दगीमा दुखैदुःख पाएँ, मलाई समाजले अपराधी बनायो । म एक राम्रो विद्यार्थी थिएँ । त्यहि पनि अब फेरि कानुन पढेर राम्रो वकिल बनेर मजस्तो जातीय पिडितका लागि वकालत गर्न चाहन्छु । अनि मैले संगितालाई मात्र एसिड हान्या छु तर सीमा बस्नेतलाई पनि परेकोमा क्षमा माग्न चाहन्छु । सीमा, म माफीको लायक त छैन तर तिमिलाई नखाएको विष लागयो मलाई माफ गर सीमा । तीन घण्टाको फिल्मलाई २ मिनेटको प्रोमोबाट संक्षीप्तमा लेख्ने कोसिस गरेको छु । अरु विस्तृत रपमा पछि सेन्टर जेलबाट लेखौँला । म पब्लिक युथ क्याम्पसमा बिबिएस प्रथम वर्षमा अध्ययनरत छु ।

नामः जीवन वि.क.
हनुमानढोका कारागार
कोठा नः ४
मेरो बारेमा बाँकी विस्तृत रुपमा पछि लेखौँला ।

दोस्रो पत्र
मेरो नाम जीवन वि.क. हो मेरो घर रामेछाप, फूलासी–८ मा पर्छ । म काठमाडौंमा सानैदेखि आएर परिवारका साथ बस्दै पढ्ने गर्ने विद्यार्थी हुँ मैले २–३, झोँछेको विदोदय मा.वि. र ४–१२ सम्म कुपोण्डोलको प्रगती शिक्षा सदन उमाविबाट पास गरेको हुँ बिबिएस पब्लीक युथ क्याम्पसमा पहिलो वर्षमा पढ्दै छु म एक होनहार विद्यार्थी हुँ । मेरो एसएलसीमा (७०.७५) र प्लस टु मा ५८ प्रतिशत अंक आएको छ मसँग २४ वटा खेलकुदको सर्टिफिकेट र ८ वटा अतिरिक्त सर्टिफिकेट अनि बाँकी ४ वटा शिल्ड र ६ वटा मेडल प्रगती स्कुल र घरमा छन् ।

म एक राम्रो विद्यार्थी थिएँ तर मलाई एक्कासी समाजले र मेरो आफ्नो जातिले त्यहाँ पुर्यायो । मिति २०६९–२–२२ गते हामी संगिता भएको कोठामा डेरा सर्यौँ त्यसपछि मैले संगिताको आमाको अनुरोधमा संगितालाई गणित, विज्ञान, अंग्रेजीको निःशुल्क ट्युसन पढाएँ त्यसपछि हामीबिच मायाप्रेम चल्यो जुन एक वर्षसम्म राम्रो चल्यो । संगिता बिग्रिएकी केटी थिइ अनि त्यसको भाइ पनि तर मैले सुधारेँ, माया गरेँ । पछि मेरो जात वि.क भनेर थाहा पाएपछि मलाई धेरै हेँला गरी संगिताले त्यसको आमाले गर्दा । त्यहि प्रेम जातको कारणले हामीबिच मात्र नभई परिवारै बिच पनि झगडा पर्यो । संगिता र म सँगै खाने, सँगै सुत्ने, सँगै हिँड्ने गर्थ्यौँ । तर एक्कासी मेरो जातले गर्दा मलाई उसको आमा, बाले काले कामी, कामीदमाई भएर आफ्नो ठाउँमा बस भनेर हेपे ।

तर संगिताले पनि आमा, बाकै पक्ष लिएर मलाई रुपको घमण्ड गरी । मिति २०७०–७–१२ गते राति ७ः३० मा संगिताको भाइ र मेरो झगडा पर्यो । जात र प्रेमको कारणले संतोषले मलाई दिदीसँग प्रेम परेको परिवारलाई भन्दिन्छु भनेर दिनदिनै चुरोट खानलाई पैसा माग्थ्यो । मैले उसलाई एक वर्षसम्म दिनको २० देखि ४० रुपैयाँ दिन्थेँ । पछि पैसा दिन बन्द गरेकाले झगडा भयो । संगिता र मेरो पवित्र प्रेममा त्यसको परिवार मेरो जातकै कारण हावि भए । पहिला चाँही वास्तै नगर्ने पछि वि.क भनेर थाहा पाएपछि सबै हेप्न थाले ।

मिति २०७०–७–१२ गते झगडामा मलाई नराम्ररी संगिताको आमा, बुवा, भाइ, संगिताको आमाको प्रेमी भएर कुटे, समाजमा बेइज्जत गरे । मैले प्रहरीको सहयोग लिएँ तर प्रहरीले पनि उल्टै मलाई नै थुन्यो र सन्तोषलाई पनि । म पिडित थिएँ तर पुलिसले जातिको आधारमा नभएर झगडाको आधारमा मुद्दा मिलायो, मलाई डर देखाएर । हो, त्यहि दिनदेखि मैले न्याय नपाएर अब मैले बदला लिने निर्णय गरेर परिवारबाट छुटर बसेँ । मैले २०७१ साल फागुन १० गते एसिड हानेँ तर मैले संगितालाई मार्न चाहेको भने होइन ।

उसको रुपको घमण्ड तोड्न मात्र एसिड हानेको थिएँ । तर यसले ठूलो रुप लियो । समाजमा जातिका कारणले मलाई समाजले यस्तो अपराधी बनायो । सीमा बस्नेतलाई पनि एसिड परेकाले मलाई दुःख लाग्यो । सीमा तपाईंलाई नखाएको विष लाग्यो त्यसका लागि म माफी चाहन्छु । माफीको लायक त छैन त्यहि पनि तपाईंको उज्जवल भविष्यको कामना गर्न चाहन्छु ।

वीरगञ्ज ।


२० हजार सुपारी लिएर वीरगन्जका ब्यापारी महेश कादमीयाँलाई गोली हान्नेको खुलासा भएको छ । आइतबार बेलुकी कपडा ब्यापारी कादमीयाँमाथी गोली प्रहार भएको थियो ।

२० हजार सुपारी लिएर गोली लान्ने अभियुक्तलाई आज प्रहरीले सार्वजनिक गरेको छ । प्रहरीसँगको बयानमा अभियुक्तले २० हजार रुपैया लिएर गोली हानेको बयान दिएका छन् ।

जिल्ला प्रहरी कार्यालय पर्साले पत्रकार सम्मेलन गरेर भारत मुजफपुर घर भएका १९ वर्षिय अक्षयराम भन्ने रवी सिंहलार्इलाई  सार्वजनिक गरेको छ ।

प्रहरीका अनुसार पक्राउ परेका सिंह भारतको झारखण्ड स्थित कलेजमा अध्ययनरत छात्र हुन् ।

सिंहले आफुले २० हजार भारु सुपारी लिएर कादमीयाको ज्यान लिने उदेश्यले गोली हानेको प्रहरी समक्ष बयान दिएका छन् ।  सुपारी दिने व्याक्तिको परिचय भने सिंहले अहिलेसम्म नखुलाएको प्रहरीले जनाएको छ ।

घटनामा प्रयोग गरिएको बी आर ६ ए जे ०७०७ नम्बर प्लेटको मोटरसाइकल घटनास्थल भन्दा दक्षिणपट्टी अवस्थत महावीर मन्दिरको गल्ली नजिकबाट आइतवार राति १ बजे प्रहरीले बरामत गरेको थियो ।
प्रहरीले पक्राउ परेका सिंहको साथबाट अमेरिकन ७.६५ स्वचालित पेस्तोल एक थान , त्यसमा प्रयोग हुने ३ राउण्ड गोली तथा कटुवा पेस्तोल एक थान र त्यसमा लाग्ने ७ राउण्ड गोली समेत बरामद गरेको छ ।
महाविर गल्ली स्थित आफनै कपडा पसलमा बसिरहेको अवस्थामा व्यापारी कादमिया माथि  आइतवार बेलुकी गोली प्रहार भएको थियो ।

१ वैशाख, काठमाडौं ।


एसएसपी रमेश खरेलले भर्नासम्बन्धी नियमलाई जानीजानी लत्याएको खुलेको छ । भर्नामा लापरबाही गरेको भन्दै प्रहरी प्रधान कार्यालयले उनलाई स्पष्टीकरण सोध्ने तयारी गरेको छ ।
प्रहरी नियमावलीमा भएको प्रावधानविपरीत प्रहरी जवानको भर्नामा उनले नम्बर दिएपछि लोक सेवा आयोगले अन्तर्वार्ताको परीक्षा नै रद्द गरिदिइसकेको छ । जसकारण प्रहरी जवानको लिखित परीक्ष पास गरेका हजारौं उम्मेदवारहरु मर्कामा परेका छन् ।

लोक सेवा आयोगले बनाएको प्रहरी भर्नासम्बन्धी सिद्दान्तमा अन्र्तवार्ताको पूर्णाङ्क २० नम्बर राखिएको छ । सिद्दान्तले अन्र्तवार्तामा राम्रो गर्नेलाई बढीमा १२ नम्बरसम्म दिन सकिने र नराम्रो गर्नेलाई न्यूनतम ८ नम्बर दिने प्रावधान छ ।


तर, एसएसपी खरेलले १२ भन्दा धेरै नम्बर दिएपछि सिद्दान्तअनुसार नमिलेको भन्दै लोक सेवा आयोगले रद्द गराएको हो ।
अन्य चार तालिम केन्द्रमा भने सामान्य सिद्दान्तअनुसार नै ८ देखि १२ नम्बर दिइएको थियो । तर चितवन तालिम केन्द्रका कारण अन्यत्रको नतिजा प्रकाशन पनि स्थगित भएको छ ।

नेपाल प्रहरीले करिब २ हजार ८ सय पदमा भर्ना प्रक्रिया अघि बढाएको छ । वैशाखदेखि नै नयाँ जवानहरुलाई तालिम गराउने योजना भएपछि खरेलका कारण भर्ना प्रक्रिया नै महिनादिन पर सर्ने भएको छ । जसकारण उनीसँग आइजीपीसमेत रिसाएका छन् । आजको दृष्टि साप्ताहिकमा खबर छ ।

लोग्ने मानिसहरु अचम्मका हुन्छन् । खासगरी स्त्रीहरुको सम्बन्धमा उनीहरु अनौठा ब्यवहार नै देखाउँछन् । हुन त पुरुषहरु महिलामा अनेक अनेक प्रयोग गर्न खोज्छन् तर यहाँ त्यस्ता अनौठा कुराको चर्चा गरिएको छ । जुन् हरेक पुरुषले महिलामा चाहन्छ ।



मेक अप नगरेको
हुन त केटीहरु चिटिक्क पर्न मन पराउँछन् । तर खासमा केटाहरु मेकअप नगरेकी स्त्रीको बास्तविक रुप हेर्न चाहन्छन् । केटीहरुले यो कुरामा कम ध्यान दिन्छन् । साधा केटीसँग रोमान्स गर्ने उनीहरुको चाहाना हुन्छ ।

नमिलेका कपडा
केटीहरु मिलाएर कपडा लगाएर मात्र डेटिङ जान मन पराउँछन् । तर केटाहरु नमिलेका कपडा लगाउँदा केटीहरु कस्तो देखिन्छन् होला भनेर सोंच्छन् । कपडा मिलेको वा नमिलेको चिन्ता केटहरुमा खास हुँदैन केटीहरुमा मात्र हुन्छ ।

बुद्धीमान केटी
केटीहरु सुन्दर भए सबै पुग्छ जस्तो ठान्छन् । राम्री भएपछि केटाहरुले पच्छ्याइ हाल्छन् नि भन्ने भ्रम समेत उनीहरुमा हुन्छ । तर केटाहरुले भित्रीरुपमा आत्म विश्वासी र बुद्धीमान केटी खोजिरहेका हुन्छन् ।

स्लिम मात्र होइन
केटालाई सँधै स्लिम केटी मन पर्छ भन्ने छैन । कतिपय केटाहरु ठूलो जिउ भएका वा भद्दा देखिने केटी मन पराउँछन् । भद्दा स्त्री शरीरसँग क्रिडा गर्ने पुरुष चाहाना हुन्छ ।

भावनात्मकरुपमा बलियो
पुरुषहरु आफ्नी स्त्री बुद्धीमान आत्मविश्वासी र भावनात्मकरुपमा पाकी एवं यौनिकरुपमा खुला केटी खोज्छन् । भावनात्मकरुपमा कमजोर भएको बेला सघाउने र रोमान्सको समयमा छाडा बनोस् भन्ने केटाहरुको चाहाना हुन्छ ।

भद्दा कपडा लगाएकी
केटाहरु घरमा भद्दा र खुल्ला कपडा लगाएको बेला स्त्रीहरुप्रति बढि आकर्षित हुन्छन् । त्यस्तो कपडामा स्त्रीहरुसँग जिस्किन र रोमान्स गर्न पुरुषहरु लालायित हुन्छन् ।

नजरमा नजर
पुरुहहरु आफ्नी स्त्री आत्म विश्वासी मात्र होइन आफूसँग आँखा जुधाएर कुरा गर्न सक्ने होस् भन्ने चाहन्छन् । केटीहरुले आँखामा हेरेर बोलेको र लाज नमानेको उनीहरुलाई झनै मन पर्छ । - नेपालि हेडलाइन्स भिडियो हेर्न तलको बाकस थिच्नुहोस

 नेपालका १६ प्रतिशत महिलाले १५ वर्षमै पहिलोपटक यौनसम्पर्क राख्ने गरेको एक सरकारी अध्ययनले देखाएको छ । स्वास्थ्य तथा जनसंख्या मन्त्रालयले गरेको जनसांख्यिक तथा स्वास्थ्य सर्वेक्षण अध्ययनमा यस्तो तथ्य पत्ता लागेको हो । सर्वेक्षण प्रतिवेदनले महिलाहरुको कम उमेरमै विवाह हुने गरेकाले १५ वर्षको उमेरमै १६ प्रतिशत महिलाले यौनसम्पर्क राखिसकेको र पुरुषहरुको हकमा भने दुई प्रतिशत पुरुषले मात्र १५ वर्षको उमेरमा पहिलोपटक यौनसम्पर्क राख्ने गरेको देखाएको छ ।


‘१८ प्रतिशत महिलाको विवाह १५ वर्षको उमेरमा नै हुने गरेकाले पहिलोपटक यौनसम्पर्क राख्ने महिलाको प्रतिशत सानो उमेर देखिएको हो’ प्रतिवेदनमा भनिएको छ, ‘सरकारले विवाहवारी वीस वर्ष पारी भनेर कार्यक्रम चलाएको धेरै वर्ष भएपनि अझै पनि आधाभन्दा बढी महिलाको विवाह २० वर्षभन्दा कम उमेरमा हुने गरेको पाइएको छ ।’ मन्त्रालयले हरेक पाँच वर्षको अवधिमा जनसांख्यिक स्वास्थ्य सर्वेक्षण सार्वजनिक गर्ने गरेको छ । सन् २०११ मा गरिएको यो अध्ययनले ५४ प्रतिशत महिलाले १८ वर्षको उमेरमा र ७२ प्रतिशतले २० वर्षको उमेरमा पहिलो यौनसम्पर्क राखिसकेको पनि देखाएको छ ।


यसैगरी पुरुषमा भने २५ प्रतिशतले १८ वर्षको उमेरमा र ४५ प्रतिशतले २० वर्षको उमेरमा पहिलो यौनसम्पर्क राख्ने गरेको देखाएको छ । ‘पहिलोपटक यौनसम्पर्क राख्ने महिलाको औसत उमेर १७.७ वर्ष रहेको छ भने पुरुषको औषत उमेर २०.५ वर्ष रहेको छ’ प्रतिवेदनमा भनिएको छ । अध्ययनले पुरुषको तुलनामा महिलाको विवाह सानै उमेरमा बढी हुने भएकाले पहिलो यौनसम्पर्कको उमेरमा फरक परेको जनाएको छ । प्रतिवेदनअनुसार नेपाली महिलामा पहिलो विवाह हँुदाको औसत उमेर १७.५ वर्ष र पुरुषको विवाहको औषत उमेर २१.६ वर्ष रहेको छ ।

महिलाको शैक्षिक यौग्यता बढ्दै गएपछि विवाह गर्ने उमेरमा पनि वृद्धि हुँदैं गएको सरकारी प्रतिवेदनमा उल्लेख छ । २५ देखि ४९ वर्षसम्मका महिला तथा पुरुषमा गरिएकोसो अध्ययनले प्रतिशित अशिक्षित महिलाले १६.६ वर्षको उमेरमा, माध्यमिक शिक्षा हासिल गरेका महिलाले १८.५ वर्षको उमेरमा विवाह गरेको र औषतमा ५५ प्रतिशत महिलाले १८ वर्षको उमेरमा नै विवाह गरेको देखाएको छ । सोही उमेर समुहका पुरुषमा १९ प्रतिशतले १८ वर्षको उमेरमा र विवाह गर्दाको औषत उमेर २१.६ वर्ष रहेको उल्लेख गरेको छ । महिलाको तुलनामा पुरुषको विवाह गर्ने उमेर ४ वर्षपछि रहेको अध्ययनले देखाएको छ ।

एजेन्सी । चीनमा एक जना २२ बर्षिय युवतीले अहिलेसम्म ३ हजार जना पुरुष सँग सम्भोग गरेकी छिन् । सुन्दा पनि अचम्मै लाग्छ की कुनैपनि महिलाले यतिधेरै पुरुषसँग सम्भोग गर्न सक्छ ।
तर २२ वर्षमै एक महिलाले यति धेरै पुरुषसँग सुत्न भ्याएकी छिन् ।
रुओ जियोन नामकी ती महिलाले आफुले ३ हजार पुरुषसँग यौन सम्पर्क गरेको लगायतका यौन कहानी इन्टरनेटमार्फत पनि सार्वजनिक गरेकी छन् ।
अझ अनौठो कुरा त के भने प्रहरीले पक्राउ गरेपछि ती वेश्याको मोबाइल फोन चेक गर्दा चीनका एक से एक वरिष्ठ व्यक्तिहरुसँग फोन सम्पर्क भएको पाइएको छ ।
त्यसैले जिओनको गिरफ्तारपछि ती वरिष्ठ व्यक्तहरुको बेचैनी बढेको छ । किनकी प्रहरी हिरासतमा जिओनले आफुसँग यौनसम्पर्क राखेका व्यक्तिहरुको नाम भन्दै जाँदा आफ्नो नाम पनि पर्ने डरले उच्च पदस्थ सरकारी अधिकारी, प्राध्यापक लगायतका मानिसहरुलाई निद्रा परेको छैन ।
प्रहरीले जिओनको मोबाइलमा रहेका नम्बरहरुबारे अनुसन्धान गरिरहेको जनाएको छ जसबाट ती नम्बरवाला व्यक्तिहरु जिओनका ग्राहक भए नभएको पत्तो लाग्नेछ । पछिल्लो ७ वर्ष यौन व्यवसाय गरिरहेकी जिओनले यो बीचमा ३ हजार पुरुषसाग सेक्स गरेको स्विकार गरेकी छिन् प्रहरीसामु ।
उनले आफ्नो पढ्ने इच्छा भएपनि बाध्यताबस यसो गरिरहेको बताइन् । इन्टरनेटमा उनका फलोअर १ लाख ७० हजार भएको तथ्यबाट पनि उनी कति लोकप्रिय रहेछिन् भन्ने प्रष्ट हुन्छ ।
जिओनले पछिल्लोपटक १६ सेप्टेम्बरमा इन्टरनेटमार्फत आफ्नो कुरा पोष्ट गरेकी छिन् । त्यसमा उनले आफ्नो एउटा ग्राहक रहेको जो कारभित्र सेक्स गर्न मन पराउने बताएकी छिन् । त्यस्तै एकजना प्रोफेसर पनि आफ्नो ग्राहक रहेको र ऊ किताब पढ्न निकै मन पराउने जिओन बताउाछिन् ।

काठमाडौं ।

पछिल्लो समयमा सुनको कारोबार बढिरहेको छ । सुनको मूल्य निरन्तर घटेपछि मानिसहरु सुन किन्न लालायित देखिन्छन् । कुनै बेला ६० हजार तोला भन्दा नघट्ने सुन अहिले ५० हजार प्रतितोला भन्दा कम पनि हुने गरेको छ । विवाहको मौषममा त अझै बढी कारोबार हुन्छ सुनको । यहाँ सुन खरिद गर्दा ध्यान दिनु पर्ने ५ कुराको चर्चा गरिएको छ । यी कुरामा ध्यान निदिँदा सुन कारोबारमा घाटा खानु पर्ने अवस्था आउन सक्छ ।


१ मेकिङ चार्ज
सुनको मुल्य जति भएपनि हामीले गहना किन्दा त्यति नै मूल्यमा पाउँदैनौं । किन भने त्यसमा मेकिङ चार्ज जोडिएको हुन्छ । फरक फरक गहनामा यो मेकिङ चार्ज फरक फरक हुन्छ । तपाइँले कुनै पनि गहना खरिद गर्दा मेकिङ चार्जको विषयमा सँधै ध्यान दिनुस् । किन भने मेकिङ चार्जले तपाइँको गहना सस्तो हुने कि महंगो हुने भन्ने कुरा निर्धारण गर्छ । ध्यान दिनु पर्ने कुरा के हो भने तपाइँले सुन बेच्नु परेमा यो मेकिङ चार्ज पाउनु हुन्न केवल सुनको मुल्य मात्र पाउनु हुन्छ । सके सम्म कम भन्दा कम मेकिङ चार्ज भएको गहना खरिद गर्नुस् यसबाट तपाइँलाई घाटा पर्दैन । मेकिङ चार्ज बढी हुने गहनामा सुद्धताको समेत समस्या हुने गरेको छ ।





२ मेकिङ चार्ज ट्याग
बजारको अस्वस्थताका कारण पछिल्लो समयमा कतिपय ज्वेजर्सहरुले मेकिङ चार्जको ट्याग पनि लगाउँछन् । तर सुनको मूल्य तथा मेकिङ चार्जमा घटबढ भइरहन्छ । तसर्थ मेकिङ चार्जको ट्याग भएका गहना बेच्नेहरुले बेच्ने समयको ट्याग लगाइदिने हुँदा अर्डर गर्दा नै मेकिङ चार्जबारे प्रष्ट हुनु राम्रो हुन्छ । यो कुरामा ध्यान नदिने हो भने खरिद गर्ने समयमा अर्डर गरेको भन्दा महंगो पर्ने सम्भावना समेत हुन्छ ।



३ वेष्टेज चार्ज
सुनको मूल्य कम भएको समयमा पुराना गहना बेचेर नयाँ बनाउँ भन्ने सोंच्नु भएको छ भने तपाइँले विचार पुर्‍याउनु पर्छ । किन भने गहना बेच्नेहरुले गहना फिर्ता गर्दा वेष्टेज चार्ज लिन्छन् । सुनका गहनालाई बनाउँदा र प्रयोग गर्दा सुनमा क्षति भएको भन्दै ज्वेजर्सहरुले बेचेको मूल्यमा वेष्टेज चार्ज कटौती गर्छन् । यसो गर्दा कैयौं ग्राहकहरु त ठगिने समेत हुन्छ । गहना फिर्ता गर्नु अघि वेष्टेज चार्ज कति हो भनेर प्रष्ट भएपछि मात्र फिर्ता गर्नुस् अन्यता ठगिने खतरा हुन्छ । अझ कतिपय ज्वेलर्सले त ग्राहकहरुलाई तौलमै ठगी गर्ने गरेको समेत फेला पर्ने गरेको छ ।

४ सुनको सुद्धता
सुनका गहना खरिद गर्दा सबैभन्दा विचार पुर्‍याउनु पर्ने कुरा यसमा हुने सुद्धताको कुरा हो । सुन जति सुद्ध भयो त्यति नै फिर्ता गर्दा पनि उत्तिनै रकममा फिर्ता गर्न सकिन्छ । हरेक विक्रेताले आफ्नो सुन सुद्ध भएको दावी त गर्छन् तर यो दावी सत्य नहुने सम्भावना बढी हुनंछ । सुनमा बीआईएस 916 हलमार्कलाई अन्तराष्ट्रिय सुद्धताको मानक मानिन्छ । यस्तो मार्क भएको सुन ९१ दशमलव ६ प्रतिशत खरो अर्थात २२ क्यारेट सुद्ध भन्ने हुन्छ । नेपालमा अन्य धातु मिसावट भएको भएपनि सुद्ध सुनका गहना भनेर विक्री गर्ने गरेको भेटिएको छ ।


५ हलमार्क चार्ज
तपाइँले गहना खरिद गर्दा गहनाको मूल्य भन्दा अतिरिक्त पैसा समेत तिर्नु पर्छ । यसमा यसको सुद्धता जाँचको लागत समेत समावेस गरिएको हुन्छ । तर फरक फरक ज्वेलर्सले हलमार्को चार्ज भन्दै फरक फरक पैसा लिन्छन् । त्यसैले यो चार्ज तिर्नु पर्दा सँधै चनाखो हुनुस् । सबैतिर बुझेर मात्र हलमार्कको चार्ज तिर्नुस् ।

-उदयपुर । उदयपुर जिल्लाको कटारी नगरपालिका–१० स्थित शुक्ला बस्ने २२ वर्षीया मञ्जु खत्रीलाई अवैध गर्भबाट शिशु जन्माई हत्या गरेको अभियोगमा इलाका प्रहरी कार्यालय कटारीले पक्राउ गरेको छ ।

चैत २७ गते कटारीस्थित शुक्लाको जङ्गल क्षेत्रमा एक सालनालसहितको सात महिना जतिको शिशु माटोमा पुरिएको अवस्थामा मृत फेला परेको थियो ।
बेवारिसे अवस्थामा माटोमा गाडिएको मृत शिशुका बारेमा कसले शिशुलाई गाडेको हो भनेर अध्ययन गरेको थियो ।
अध्ययनका क्रममा प्रहरीले मञ्जुलाई २९ गते पक्राउ गरेर अनुसन्धान गर्दा सो शिशु मञ्जुको नै भएको पुष्टि हुन आएको इलाका प्रहरी कार्यालय कटारीले जनाएको छ ।
मञ्जुको श्रीमान वैदेशिक रोजागारीका क्रममा विदेशमा रहेको र उनले परपुरुषसँग शारीरिक सम्पर्क गर्दा अवैध गर्भ बस्न गई सात महिनाको गर्भको शिशुलाई औषधि प्रयोग गरेर जन्माई मारेर गाडेको अनुसन्धानपछि खुल्न आएको इलाका प्रहरी कार्यालय कटारीका प्रमुख प्रहरी नायब उपरीक्षक सरोज पौडेलले बताएnlinejamana.blogspot.co.i

एउटी युवती बेलायत जाने उपाय खोज्दै कुनै एजुकेसनल कन्सल्टेन्सी पुगिछिन् । उनको पढाइ जम्मा एसएलसी रहेछ । त्यो पनि धेरै गतिलो होइन । कन्सल्टेन्सीले त्यस्ता धेरैलाई छानेका देश पठाइसकेको उपाय उनका लागि पनि फुराएछ । र क्याम्पस पढाउँदै गरेको एक आफन्तलाई फोन गरेछ, 'विदेश पढ्न जाने हो ? सित्तैमा मिल्छ ।'
'कुन देश ?' उसले सोधेछ ।

'युके', उत्तर आएछ ।

दुई-तीनवटा क्याम्पस पढाउँदा पनि मुस्किलले मोटरसाइकल चढ्नसकेको, घर खर्चसम्म जेनतेन धानेको अवस्था उसले सम्झेछ । बेलायत पढ्न जान पाए केही कमाउन सकिने र योग्यता पनि गतिलो हुने झल्को उसलाई आइहालेछ ।

'राम्रो छ भने जान्छु', फोनमै भनेछ ।

'राम्रो होइन', कन्सल्टेन्सीवालाले भनेछ, 'धेरै राम्रो । बरु भेट्न आइहाल ।' ऊ तुरुन्त पुगेछ ।

उपाय रहेछ, केटाले पढ्न जाने आवेदन दिने । उसको स्टुडेन्ट भिसा आउँछ । ती युवतीसँग पहल्यिै नक्कली बिहे गरेको कागजपत्र बनाउनुपर्ने । र उनलाई डिपेन्डेन्ट भिसामा बेलायत छिराइदिनुपर्ने । त्यहाँ पुगेपछि

आआफ्नो बाटो लाग्ने । त्यति गरिदिएको खण्डमा दुवैको सम्पूर्ण खर्च युवतीले बेहोर्ने ।

बेलायत जान लाखौं खर्च गर्न तयार भएकी युवती त्यसमा राजी भइन् । सम्पूर्ण कागजपत्र नक्कली बनाइए । विवाह दर्ता गरे । बिहे गरेको पूर्ण अभिनय गरेर फरक-फरक समयको फोटो खिचे । नाता प्रमाणित गरे । दम्पतीका रूपमा चाहिने सम्पूर्ण कानुनी प्रक्रिया पुरा गरे ।

कन्सल्टेन्सीले केटाका नाममा अध्ययन प्रक्रिया अघि बढायो । आवदेन गर्‍यो । अन्तर्वार्तामा सामेल गरायो । कागजपत्र मगायो । हदै प्रयास गर्दा पनि के भएर हो, उसको भिसै लागेन । शृंखला त्यहीँ टुंगियो । जब युवतीले त्यो थाहा पाइन्, दौडिएर कन्सल्टेन्सी गइन् । उनको केही लाख खर्च भइसकेको थियो । उठाउने प्रयास गरिन् । दिएन । केटासँग मागिन् । सम्पूर्ण ग्य्रान्ड डिजाइन कन्सल्टेन्सीले गरेको हुनाले उसले झन् दिने कुरै भएन । उसलाई त खर्चै नलाग्ने भनिएको थियो । केही सीप नलागेपछि युवतीले सम्बन्धविच्छेद मुद्दा हाल्दै केटाबाट अंशसमेत दाबी गरिन् । जिल्लाबाट आएर बुबाले दुःखपूर्वक बनाएको घर र अन्य सम्पत्तिमा अज्ञात युवतीले हक मागिन् । छँदाखाँदाको काम छाडेर बेलायत जाने सपनामा नाटकीय बिहे गर्दा केटाको परिवार

अप्ठ्यारो परिबन्दमा पर्‍यो ।

संयोगवश सबै कागजपत्र युवतीसँगै रहेछन् । श्रीमती होइन भन्नु, सम्पूर्ण प्रमाण उनैसँग छन् । हो भन्नु, वास्तवमा होइन । प्राविधिक साइनो अन्ततः जटिल बन्यो । उनीहरूको मुद्दा चलिरहेको छ । कतिपय शैक्षिक परामर्शदाता कम्पनीको धन्दा यो पनि बनिरहेको छ । उनीहरू नक्कली 'डिपेन्डेन्ट' बनाएर युवा वा युवतीलाई विदेश पठाउन उद्यत छन् । विद्यार्थीले श्रीमान/श्रीमतीलाई श्रम इजाजतसहित लैजान पाउने सुविधालाई उनीहरू व्यवसाय बनाइरहेका छन् । त्यसका लागि कृत्रिम विवाह गराउँछन् । नक्कली कागजपत्र बनाइदिन्छन् ।

यस्तो अवस्थामा कारणवश माथिको जस्तो मुद्दा पर्‍यो भने के गर्ने ? नक्कली कागज बनाएको भन्नु, अर्को अपराधमा कारबाही हुन्छ । सक्कली भन्नु, च्वाट्ट काटेर अंश दिनुपर्छ । हुँदै नभएको सम्बन्धविच्छेद गर्न युवतीका लागि कुनै ठूलो कुरा हुँदैन । त्यत्तिकै सम्पत्तिको स्वामित्व मिल्छ । बढी मात्रामा केटापक्ष मर्कामा पर्छ ।

खासगरी अमेरिका, युरोप र अष्ट्रेलियाप्रति नेपाली युवा/युवतीको मोह बढिरहेको छ । बीस-पच्चीस लाखसम्म खर्च गरेर त्यहाँ जान उनीहरू तयार हुन्छन् । त्यसका लागि भौतारिँदा कोही कुन दलालको चंगुलमा पर्छन्, कोही कुन । कतिपय व्यक्ति नामै नसुनेको देशमा पुर्‍याइएर अलपत्र पारिन्छन् । पैसा लिएर दलाल कुलेलम ठोकेपछि कतिपयको स्वदेशमै सर्वस्व हुन्छ । कतिपय भारत, थाइल्यान्ड, सिंगापुरजस्ता सजिलै जान सकिने देशमा लगेर त्यत्तिकै छाडिन्छन् ।

यसरी प“mस्ने र प“mसाउने घटनाहरू निरन्तर सुनिन्छन् । पढिन्छन् । तर रोकिँदैनन् । झन् बढेका छन् । अचम्म यो छ, भरपर्दो कागज र गतिलो आडबिनै हामी ऋण गरेको लाखौं रुपैयाँ थपक्क दिन सक्छौं । एकातिर लैजाने भनेर अर्कैतिर पुर्‍याउँदा 'हो' भन्दै पत्याइदिन्छौं । त्यही भएर नेपालमा मानव तस्करी मौलाइरहेको छ । अरू कुरामा औंलो

ठड्याउने हैसियत भएकाहरूसमेत आफैं बेचिने मामलामा मरेको बिरालोजत्तिकै लुतुक्क हुन्छौं । उही प्रकृति र उस्तै प्रकृतिका बदमासी दोहोरिइरहनुको मूल कारण यही हो ।

त्यस्तै नाटकीय प्रयासमा कतिपय शैक्षिक परामर्शदातासमेत लागेका छन् । विद्यार्थीलाई पठाउन हदैसम्म उपाय लाउनु उनीहरू पेसा भए पनि नक्कली सम्बन्ध खडा गराउनु अव्यावसायिक चलखेल हो । त्यस्तो गर्नेहरूको सम्बन्धित व्यवसायी वा उनीहरूका संगठनले कडाइ गर्नसके मात्र दाग लाग्नबाट उनीहरू जोगिन सक्थे । कुनै पनि व्यवसायको आडमा अर्कै धन्दा गर्नेलाई राज्यले पनि कस्न सक्नुपर्छ । चीन, कोरियाजस्ता देशमा उतैका नागरिकसँग बिहे गराएर पठाउने व्यवसायसमेत फस्टाएको छ । उता गएपछि उनीहरूमध्ये अधिकांशको बिचल्ली भएका समाचार आउने गरेका छन् । उनीहरू बन्धक बनाइने, शारीरिक र यौन शोषणमा पर्ने गरको पाइन्छ ।

बिहे वास्तवमा कागजी सम्झौतामात्र होइन, मनैदेखिको प्रतिबद्धतासमेत हो । यसलाई आर्थिक उपार्जनको धन्दा बनाउनु आफैंमा धोकाको बाटो खन्नु हो । त्यसका लागि गरिने यस्ता नाटक पक्कै हितकर हुँदैनन् । बुझ्ने र जोगिने आफैं हो ।

३० चैत, काठमाडौँ ।

पश्चिमी वायुको प्रभावसँगै अरब सागरबाट आएको वायुको समिश्रणका कारण मौसम बदली भई हिजोदेखि देशका अधिकांश भेगमा वर्षा भएको छ ।



मुलुकको मौसममा सुधार आउन अझै दुई÷तीन दिन लाग्ने मौसमविद् विभूति पोखरेलले जानकारी दिए । उनका अनुसार गएरातिदेखि नै मौसम बदली भई देशभर वर्षा भएको र सबैभन्दा बढी ताप्लेजुङमा २६ मिलिमिटर वर्षा भएको छ ।

निरन्तरको वर्षाले काठमाडौँ उपत्यकामा केही चिसो महसुस गरिएको छ । खासगरी भत्काइएका शाखा र भित्री सडक, गल्ली हिलाम्मे हुँदा सर्वसाधारणलाई आवतजावतमा कठिनाइ भएको छ । रासस